IGNACY JAN PADEREWSKI
Urodził się 6 listopada 1860 roku we wsi Kuryłówka na Podolu. Jako dwunastoletni chłopiec rozpoczyna naukę w Instytucie Muzycznym w Warszawie, a po uzyskaniu dyplomu w 1878 roku zostaje w tymże Instytucie profesorem średniej klasy fortepianu. Mając zaledwie 20 lat zawiera związek małżeński ze swoją uczennicą — pianistką — Antoniną Korsakówną. Z tego związku rodzi się syn Alfred, żona zaś umiera wkrótce po porodzie.
W 1881 roku Paderewski wyjeżdża do Berlina, by uzupełnić studia w zakresie kompozycji
u Fryderyka Kiela i instrumentacji u Henryka Urbana. Po powrocie do kraju w 1884 roku, pod patronatem i z udziałem Heleny Modrzejewskiej daje koncert w Krakowie, z którego dochód przeznacza na dalsze studia pianistyczne u Teodora Leszetyckiego w Wiedniu. Tam też debiutuje jako pianista w 1887 roku, w rok później w Paryżu, następnie w Anglii, by w 1891 roku zagrać po raz pierwszy w Cornegie Hali w Nowym Jorku.
W tym okresie daje się poznać także jako kompozytor pisząc m.in.: Tańce polskie. Pieśni wędrowca. Sonatę skrzypcową. Album tatrzański i w 1888 roku Koncert fortepianowy a-moll. Po wieloletnich podróżach koncertowych do Anglii, Francji, Holandii, Niemiec, Rosji, Włoch i Ameryki w 1899 roku Paderewski osiedla się w Szwajcarii nabywając posiadłość w Riond Bosson i bierze ślub z Heleną Rosen.
W 1901 roku w Dreźnie odbywa się prapremiera, a następnie — we Lwowie — premiera jedynej opery Paderewskiego Manru do libretta Alfreda Nossiga opartego na powieści Chata za wsią Józefa Ignacego Kraszewskiego. Paderewski uczestniczy także w koncercie otwarcia Filharmonii Warszawskiej. W tymże roku umiera ukochany syn Mistrza — nieuleczalnie chory Alfred.
Następują dalsze podróże koncertowe Paderewskiego po Europie i Ameryce, w roku 1904 zaś po Australii. Mając już ugruntowaną pozycję wielkiego pianisty, Paderewski coraz częściej poświęca się działalności patriotycznej. W 1910 roku, z okazji 500 rocznicy zwycięstwa nad Krzyżakami, bierze udział w uroczystości odsłonięcia pamiątkowego pomnika w Krakowie, którego jest fundatorem. Następnie we Lwowie na Zjeździe Muzyków Polskich, z okazji 100 rocznicy urodzin Fryderyka Chopina, wygłasza słynną mowę o prawach narodu polskiego do niepodległości.
Do chwili wybuchu I wojny światowej prowadzi dalszą działalność koncertową i kompozytorską, m.in. w 1903 roku kończy cykl 12 pieśni do stów Calulle'a Mendesa, zaś w latach 1903—1907 powstaje Symfonia h-moll. Po wybuchu I wojny światowej Paderewski najpierw staje na czele Komitetu Pomocy dla Polaków w Vevey, a następnie w latach 1915—1018, wraz z żoną, propaguje sprawę polską w USA i zyskuje dla niej przychylność oraz poparcie prezydenta Woodrowa Wilsona.
Pod koniec 1918 roku Paderewski powraca do Europy, a następnie przez Poznań, gdzie 27 grudnia wybucha Powstanie Wielkopolskie, udaje się do Warszawy, aby w odrodzonej ojczyźnie objąć funkcję premiera i ministra spraw zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej i jako jej przedstawiciel złożyć podpis pod Traktatem Wersalskim w 1919 roku.
Po 1921 roku wycofuje się z życia politycznego i powraca do działalności artystycznej. Odbywa kolejne turnee po Europie, Australii i Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej. Poświęca się również pracy pedagogicznej organizując w Riond Bosson kursy muzyczne, kształcąc m.in. takich pianistów i kompozytorów polskich, jak: Henryk Sztompka, Stanisław Szpinalski. Piotr Perkowski, Albert Tadlewski i Witold Małcużyński.
Paderewski uczestniczy także w pracach nad redakcją pełnego wydania Dziel Fryderyka Chopina. W 1934 roku umiera żona Helena, a w cztery lata później Mistrz daje ostatni koncert publiczny w Katedrze Lozańskiej.
Po wybuchu II wojny światowej ponownie rozpoczyna działalność polityczną na rzecz Polski, stając na czele Rady Narodowej powstałej w 1940 roku we Francji. Pod koniec tego roku, mimo sędziwego wieku, wyjeżdża do USA, aby ponownie stać się tam orędownikiem sprawy polskiej.
Umiera 29 czerwca 1941 roku w Nowym Jorku i zostaje pochowany na cmentarzu Ariington w Waszyngtonie.
